آنجا که ستوران آرام گرفته اند مهر توانا همیشه نگران از دست رفتن آسایش آنها می باشد 

همیشه این موضوع بخش مهمی از افکارم را درگیر خودش کرده است افکاری که بسیار گستاخ است و این  گستاخی به گمانم ناشی از ایمان به حقیقت است . حقیقتی که نشاید و نباید گفت ! باری اگر خوب به فرهنگ ایرانی در جای جای ادبیات و اسناد  اقوام و ملل این سرزمین نگاه کنیم در طول تاریخ حتی یک جمله در ترویج خشونت نمی توان یافت . 
ایران سرزمینی است که از دیرباز همواره درگیر جنگهای فراوانی بوده است که این جنگها نیز نتوانسته خوی وحشی گری و یا تجاوز به حقوق انسانی را در این فرهنگ نهادینه کند . 
خشونت در فرهنگ ایرانی و در میان ادبیات مردمان ایرانی تبار در جای جای این سرزمین به قدر حتی یک جمله جایگاهی ندارد این پیام بسیار روشنی است برای آنان که خوی وحشی گری مطلق را به این زندگی موقر و انسانی ترجیح می دهند .
به ادبیات حماسی لرستان نگاهی بیاندازیم ، ادبیات گیلک ، کردستان ،آذربایجان ، بلوچستان ،  پارسی و ... در هیچ یک از این ادبیات و فرهنگ باستانی سایر اقوام این کشور نمی توان جمله ای در ترویج خشونت یافت . 
ما مردمانی صلح طلب ، ازاد اندیش ، پایبند به اصول انسانی و بسیار مهر ورز هستیم . ما آیینی به نام خشونت را در تاریخمان نفی کرده ایم ما پیروان بزرگ مرد این سرزمین فردوسی جاویدان هستیم . فراموش نکنیم  ما ایرانی هستیم و عمیقا به جمله ی فردوسی بزرگ پایبندیم : 
میازار موری که دانه کش است 
که جان دارد و جان شیرین خوش است