کامنتی از یک خواننده ی ناشناس در وبلاگ گذاشته شده بود که به شخصه به آن اعتقاد دارم و سالهاست خصوصا کوهنوردی کردستان از این موضوع تحت فشار است. 
" هر کسی واسه کوهنوردی دلیلی داره. کسب و حفظ تندرستی ، تقویت روحی، لذت بردن از طبیعت، ماجراجویی، کسب شهرت، ایجاد فرصت شغلی و ... و خیلی دلایل دیگه شاید وجود داشته باشه تا کسی جذب این فعالیت بشه (میگم فعالیت چون کوهنوردی به معنای تخصصیش اصلا ورزش نیست! ماجراجوییه) .
.
یک کوهنورد کسیه که که قادره یک گروه تشکیل بده، قادره یک گروه رو هدایت و رهبری کنه، قادره در شرایط سخت و بحرانی بهترین تصمیم رو بگیره، قادره یک گروه رو مثل خودش آموزش بده، قادره در شرایط سخت و دشوار زندگی کنه و زنده بمونه، قادره راهیابی کنه، قابلیت نقشه خوانی و امور مرتبط رو داره.

کوهنوردا عموما شجاع و سرسختن و غالبا مفت زیر بار حرف زور نمیرن. 

یک کوهنورد قادره از هر مانعی عبور کنه. همیشه زندگیش توی یه کولس و همیشه آماده حرکته! . . .، به همه اینا اگر توانایی کار با سلاح و مواد انفجاری هم اضافه بشه – که عملا در مقابل اون توانایی هایی که داره هیچه، که اساسا پسرا در دوران سربازی اونرو هم یاد میگیرن – یک کوهنورد بلقوه یک چریک قابل خواهد بود! و وجود بلقوه تعداد زیادی چریک  یک خطر بزرگه . . ."