وه چه شب های سحر سوخته ، من !

خسته در بستر ِ بی خوابی ی خویش

درِ بی پاسخ ِ ویرانه ی هر خاطره را کز تو در آن

یادگار ی به نشان داشته ام کوفته ام .

کس نپرسید زکوبنده و لیک با صدای ِ تو که می پیچد در خاطر من :

-         کیست کوبنده ی ِ در ؟ -

هیچ در باز نشد

تاخطوط ِ گم و رویائی ی ِ رخسار ِ تو را

بازیابم من یک بار ِ دگر ...