روزگاری اینجا چشمه ای بود گوارا

اندکی بدی در نهاد تو

اندکی بدی در نهاد من

اندکی بدی در نهاد ما ...-

و لعنت ِ جاودانه بر تبار ِ انسان فرود می آید

آب ریزی کوچک به هر سراچه  - هرچند که خلوتگاه عشق باشد –

شهر را از برای آن که به گنداب در نشیند

کفایت است.