دیروز یکی از کاربران یکی از شبکه های اطلاع رسانی و اجتماعی پیشنهاد خلاقانه ای داد که به سرعت در سایتها و شبکه های اجتماعی پخش شد . پیشنهاد وی جشن و پایکوبی مردم در سقوط هر یک از دیکتاتورهای لیبی و سوریه بود .

دیکتاتور لیبی به پایان سلام میکند و لحظه های اخر را با هراس و وحشت از موج اراده ی مردم سپری خواهد کرد . انقلاب خونینی که من را به یاد استقلال الجزایر میندازه ! انقلابی خونین اما دلچسب ...

معمر قذافی ، بشار اسد ، ملک عبدالله ، علی عبدالله صالح ، و یک دیکتاتور دیگر در هراسند ! به قول شاعر ( کارو ) حتی اگر این دیکتاتورها پای بکوبند و برقصند لیکن من به چشم خویش میبینم که میلرزند و میترسند از فریاد ظلمت کوب و بیداد افکن مردم !

هر بار از شبکه های خبری جوانان لیبیایی را میبینم که تا قلب طرابلس پیش رفته اند و یا ان جوانان قامیشلی که بلند بالا کلمه ی AZADI  را روی پرچم ها نوشته اند بی اختیار بغض میکنم و سراسر وجودم همه شوق میشود . دوست داشتم دستهای این جوانان را ببوسم و برای آزادیشان ارزوی موفقیت بکنم . امروز روز پیوند مردم ایران و لیبی است ...