مرحوم فرشاد خلیلی در یکی از جلسات تدوین اساسنامه انجمن کوهنوردان (نقل به مضمون) می گفت: " فعالیت هایی که در این اساسنامه برای انجمن ذکر شده است از عهده چند وزارتخانه هم بی نمی آید." اگر اشتباه نکنم سال 79 بود. کاملا با او موافق بودم. در میان شرح فعالیت هایی که برای انجمن کوهنوردان ذکر شده است، احتمالا به تقلید از UIAA، استانداردسازی وسایل کوهنوردی هم گنجانده شده است. جدا از فعالیت های بسیار متنوع و غیر واقع بینانه، در همان جلسات صحبت از این بود که انجمن نباید رقیب فدراسیون باشد، که باید از اجرای مستقیم برنامه های کوهنوردی بپرهیزد، که در فقدان یک نهاد سراسری در دفاع از حقوق کوهنوردان، باید نماینده کوهنوردان از هر کجای ایران باشد، و ایده آل هایی از این قبیل.

 من در مجموع آدم خوشبینی هستم، اما چندان امیدی به تحقق این آرمان ها نداشتم. می دانستم در عمل تعداد زیادی این اساسنامه را نخواهد خواند یا آن را جدی نمی گیرند. می دانستم آنچه تبدیل به هویت انجمن خواهد شد برگرفته از منش موسسین و فعالان آن خواهد بود نه اساسنامه. می دانستم بسیاری از کسانی که از فدراسیون کوهنوردی رانده شده اند و همچنان مایل به کار تشکیلاتی هستند خانه امن خود را در انجمن پیدا خواند نمود و در عمل به رقابت پیدا و پنهان با فدراسیون کوهنوردی خواهند پرداخت.

ادامه ی متن را به قلم رامین شجاعی در داستان کوه بخوانید :

http://dastanekouh.blogfa.com/post-39.aspx