انجمن کوهنوردان ایران روز 18 اردیبهشت هیئت رئیسه ی جدید خود را خواهند شناخت و بر 4 سال مدیریت اعضای فعلی خاتمه خواهند داد . در این چهار سال انجمن دچار فراز و نشیبهای فراوان شد و بخشی از اعضای هیئت مدیره به طور کلی نقش پر رنگی را در این تشکل بازی نکردند یا دست کم ما ندیدیم . اما در مجموع می توان گفت ملایم ترین مواضع و بی آزار ترین انجمن کوهنوردی را در این چهار سال شاهد بودیم البته در سوی دیگر فدراسیون خشن ترین و رادیکالترین مواضع را در قبال آن بکار برد . 

هیئت مدیره ی جدید می تواند از میان طیف میانه رو انجمن انتخاب شود که در آن صورت روال انجمن تغییر چشمگیری نخواهد داشت و باید نشست و به تغییر و تحول فدراسیون نگاه کرد تا بتوان سیمای آینده ی این تشکل را واضح تر دید اما اگر از میان اعضای رادیکال تر انتخاب شوند شرایط می تواند به دو سمت و سو برود یا آنچنان اوضاع وخیم خواهد شد که تنش ها بی سابقه باشد که بعید میدانم ! یا اینکه انجمن طیفی از اعضای میانه رو را از دست می دهد و نیروهای جوان تر و رادیکال تر به آن ملحق می شوند . در هر صورت آینده ی انجمن با اینده ی فدراسیون گره خورده است و مادامی می توانیم با قاطعیت بیشتر در مورد ان صحبت کنیم که چهره ی فدراسیون آینده از میان مه بیرون بیاید . اما چیزی که پرواضح است فدراسیون کوهنوردی چندان تمایلی به حضور و عرض اندام انجمن ندارد چه یک مدیر به ظاهر میانه رو باشد چه مدیری همچو شعاعی که شمشیر را از رو می بندد . به هر جهت حضور سازمانهای مردم نهاد برای سیستمی که خود را رقیب آن می پندارد خوشایند نیست . مادامی می توان خوشبین بود که تا حدودی این نوع روابط عادی سازی شود که فدراسیون کوهنوردی خود را رقیب این جریان نپندارد و تا آن نقطه فاصله ای قابل اعتنا وجود دارد .