غار سهولان نگین گرانبهای کردستان
غار آبي سهولان يکي از مهمترين و کم نظيرترين غارهاي طبيعي کشور به شمار مي رود که به عنوان شگفت انگيز ترين جلوه هاي طبيعي در غرب کشور تبديل شده است. از شهر زيبا و سرسبز مهاباد که به سمت بوکان خارج مي شويد برسرجاده برهان که به صورت ميان برمهاباد را به بوکان متصل کرده است پس از طي 37 کيلومتر به روستاي(عيسي کند) مي رسيد. پس از رسيدن به روستاي عيسي کند و طي يک مسير فرعي 4 کيلومتري به روستاي کوچک سهولان مي رسيد که غار سهولان به دليل مجاورت با اين روستا به اين نام معروف شده است.
اين پديده زيبا و نادر که در رديف غار عليصدر همدان است از ديرباز براي ساکنان منطقه مکاني شناخته شده بوده و حتي در قسمتهايي از آن از دوران هاي قبل از تاريخ انسان ها سکونت داشته اند.
+ نوشته شده در ۱۳۸۸/۰۷/۳۰ ساعت 9:13 توسط راميار
|
امروز دو سال از زمانی که 
زیبایی خیره کننده ای داشت ، کوهی تک و با وقار در دل طبیعتی بی نظیر سر برافراشته بود ، پرتو های طلایی رنگ خورشید قسمتی از ترغه را همرنگ خودش کرده بود . آنچنان محو تماشای ان بودیم ، گویی برای نخستین بار به میعادگاه اولین عشقمان رفته ایم . بی قرار بودیم و باورش سخت بود که بازهم بر بلندای این عشق طلایی بایستیم ؛ نسیم خنک صبحگاهی صورتمان را نوازش می کرد و صدای خرده سنگ های زیر پایمان وعده ی دیداری نزدیک میداد . در این خیال بودم که چرا هیچگاه از این مسیر به دیدارش نرفته بودم ! هیچگاه ترغه را آنچنان زیبا نفهمیده بود ...
در هوایی خنک میان برگ ریزان و شاخه های طلایی درختان بلوط موسیقی عشق می نوازیم گام بر می داریم و لذت می بریم . در میان شیطنت سنجاب ها و رقص باد و برگهای خوشرنگ و موسیقی آب عشق را نقاشی می کنیم ؛ زاخه مغرور و با وقار در انتظار است ....
زبان، پدیده‌ای منحصر به فرد است که روند تکامل انسان در جامعه توسط آن به نسل‌های بعد منتقل می‌شود. اگر زبان از جامعه انسانی گرفته شود، چرخه اجتماعی از حرکت می‌ایستد؛ جامعه انسانی از هم گسسته، فرهنگ و تمدن بشری هم نابود می‌شود. از زبان به عنوان کلید شبکه‌های ارتباطی و گاهی نیز سرمایه فرهنگی یاد می‌شود که افراد با تسلط بر آن می‌توانند علاوه بر برقراری روابط اجتماعی، نوعی هویت ویژه کسب کنند. پس هویت فرد چه در سطح قومی و در سطح ملی تا حدود زیادی بستگی به زبانی دارد که او فرا می‌گیرد. وقتی که از حفظ، تقویت و توسعه فرهنگ یک جامعه سخن به میان می‌آید، زبان نیز به عنوان یک عامل اساسی مطرح می‌شود، چرا که زبان در حکم رشته ای است که فرهنگ گذشته و حال را به هم پیوند می‌دهد. در سه قرن اخیر روند نابودی زبانها به نحو فزاینده و دهشتناکی رو به رشد بوده است، به نحوی که نوع بشر در هر ماه دو زبان را از دست می‌دهد. این روند بیشتر در مناطقی چون آمریکا و استرالیا ملموس است. در حدود 3000 زبان به طور جدی در معرض نابودی قرار دارند و بر اساس یافته‌های جدید دانشمندان، بیشترین زبانها دارای کمترین متکلمان هستند؛ به نحوی که تعداد متکلمین برخی زبانها کمتر از 10000 نفر و در مواردی کمتر از 1000 نفر است. بر اساس هشدار جدی زبانشناسان مبنی بر احتمال نابودی 40 درصد زبانها در این قرن، سازمان ملل و یونسکو اقدام به تدوین طرحی برای حفظ زبانهای موجود کرده اند که از موارد آن می‌توان به نامگذاری روز 21 فوریه به نام روز جهانی زبان مادری اشاره کرد.
راهنماهاي طبيعت‌گردي و محققين علوم طبيعي و عكاسان حيات وحش و شايد بعضي شكارچيان، ساعت‌هاي بسياري را در طبيعت مي‌گذرانند و بالطبع به عناوين مختلف با حيات وحش جانوري و گياهي سروكار دارند ولي انگشت شمارند از اين جمع كه به اندازه عكاسان حيات وحش به جانوران وحشي نزديك شده و از ديدن شگفتي‌هاي آفرينش آنها غرق در حيرت شوند. اول صبح زماني كه كبك‌ها و تيهوها پس از خوردن آب سر به آسمان مي‌سايند و در اوج لذت شروع به آواز خواندن ميكنند يا يك پازن زيبا كه برفراز صخره‌اي بس بلند و سخت براي ما و آسمان براي او مغرورانه و با صلات ايستاده است يا پرش‌هاي بلند و هنرمندانه قوچ و ميش‌ها در هنگام فرار از دشمن و... كمتر انساني است كه چنين لحظاتي را درك كرده باشد و چقدر لذت بخش است ثبت هنرمندانه اين لحظات توسط انسان‌هايي اهل ذوق و هنر (مثل شما) كه به اندازه كافي راجع به حيات وحش و عكاسي و هنرمندانه انديشيدن مي‌دانند.. آيا شکارچیان كه از نزديك شدن به حيات وحش را به خصوص براي حيواناتي كه شكار مي‌شوند، هنري بزرگ مي‌دانند، اطلاع دارند كه براي گرفتن يك عكس خوب از يك پستاندار بزرگ جثه‌اي همچون قوچ و ميش يا كل و بز بايد به فاصله 40-70 متري آنها رفت و درهمان حالت علاوه بر جهت باد و ايجاد نكردن صدا به زاويه نور كه بر موضوع مي‌تابد و نحوه ايستادن آنها و پس زمينه‌اي كه بايد مناسب باشد و رفتارسنجي صحيح حيوان و... دقت كرد؟ بنابراين چطور شليك از فواصل 100-300 متري (به استناد گفته خود شكارچيان) به موجودي كه توانايي دفاع از خويش را ندارد هنرمندانه مي‌دانند و به خون غلتيدن آخرين جمعيـت‌هاي قوچ و ميش و كل وبز ايران را كه در رده‌هاي بالاي طبقه‌بندي گونه‌هاي درمعرض خطر در سطح جهاني قرار دارند و حتي زنده عكس گرفتن از يك حيوان تيرخورده را كه در حال زجر است يك هنر مي‌دانند؟! چرا به جاي صداي وحشتناك يك شليك را با صداي يك كليك نرم و آرام شاتر يك دوربين خوب عوض نمي‌كنند؟! چون در نهايت با كمي تفاوت، نتيجه يكي است. در حالت اول در صورت موفقيت يك عكس پيروزمندانه با يك حيوان غرق در خون است و در حالت دوم فريز كردن زمان و مكان آن حيوان زيبا از دايره ديد شما برروي سنسور و يا نگاتيو دوربين شما. ولي آن تفاوت اندك در اين است كه در حالت دوم آن حيوان زيبا (با شاخ‌هايي كه شما عاشق آنهاييد) پس از نگاهي كوتاه به شما با جست‌هايي بلند و زيبا كه لذت ثبت آن را دو چندان مي‌كندف در آغوش مهربان طبيعت باقي مي‌ماند و با قابي زيبا زينت‌بخش خانه‌ها خواهد شد. اگر نتيجه كار را به هر كس نشان دهيد به خاطر رفتار هنرمندانه و مهربانانه شما با طبيعت به اوج انسانيت شما تبريك خواهد گفت. برخي تجربيات من در زمينه هنر عكاسي از حيات وحش ايران:
میخانه اگر ساقی صاحب نظری داشت 
محلی برای انتشار دغدغه هایم